Ga direct naar de hoofdnavigatie Ga naar de hoofdinhoud Ga direct naar de hoofdnavigatie Ga direct naar zoeken

Bevrijding en terugkeer

De Russen arriveren

"Ik werd heel ziek en lag in de ziekenbarak. Daar werd ik op een dag wakker. Het was heel stil. Het bleek dat de SS bijna alle gevangenen had meegenomen, op de vlucht voor de geallieerden. Er waren maar een paar honderd gevangenen achtergebleven, onder wie Moeder en ik. De dagen die volgden waren onwerkelijk. Zouden de SS-ers terugkomen? Toen stond er opeens een grote man bij de poort, bedekt met berenhuid. De Russen waren gekomen! De Russische bevrijders waren fantastisch. Ze deelden hun maaltijden met ons en wij zaten om hun kampvuur. Er werd nog wel gevochten, maar de doodsangst was geweken."

Russische soldaten in gesprek met gevangenen in Auschwitz.
Russische soldaten in gesprek met gevangenen in Auschwitz.
Clandestiene foto van een dodenmars.
Clandestiene foto van een dodenmars.

Dodenmars

"Moeder en ik vertrokken naar het hoofd-Lager van Auschwitz, waar de mannen waren. Ik strompelde voort en verlangde naar Vader en Heinz. De hoop op het weerzien gaf me de kracht om verder te gaan. Maar in het hoofd-Lager hoorden we waar we zo bang voor waren. Vader en Heinz waren met een van de laatste dodenmarsen weggevoerd. Moeder en ik troostten elkaar. Misschien hadden ze het overleefd."

De terugreis

De route die Eva en haar moeder Fritzi na de bevrijding van Auschwitz moesten aflegggen naar Nederland.

 

Russische kiel

"Op onze terugtocht kwamen we langs Odessa. Hier konden we ons eindelijk douchen. We kregen schone kleren van het Russische leger, waaronder deze kiel met op de knopen het hamer- en sikkelmotief en een bijpassende rok. Het was het uniform van de vrouwelijke militairen. Wat waren we trots!"

Russische kiel.
Rugzak

Rugzak

"Mutti heeft deze rugzak zelf genaaid, om onze weinige bezittingen uit Rusland mee terug te nemen naar Amsterdam."

Terug in Amsterdam

"In juni 1945 kwamen Moeder en ik aan in Amsterdam. We hadden nog geen nieuws van Vader en Heinz. In juli keerden we terug naar onze oude woning. Het was vreemd om terug te zijn. Alles zag er nog hetzelfde uit. We kregen bezoek van Otto Frank. Hij wilde weten of wij iets konden vertellen over zijn dochters, Margot en Anne. Hij was diep ongelukkig."

"Mutti in onze huiskamer op het Merwedeplein, 1948. Ik heb deze foto genomen met de Leica van Otto Frank."
"Mutti in onze huiskamer op het Merwedeplein, 1948. Ik heb deze foto genomen met de Leica van Otto Frank."
"Om meer te weten te komen over Vati en Heinz plaatsten we op 25 september 1945 een advertentie in Het Parool."
"Om meer te weten te komen over Vati en Heinz plaatsten we op 25 september 1945 een advertentie in Het Parool."

Erich en Heinz

"Op 8 augustus 1945 ontvingen we een brief van het Rode Kruis. Er stond in dat Heinz in april 1945 in Mauthausen van uitputting was gestorven. Vader stierf drie dagen voor het einde van de oorlog. In dezelfde periode hoorde Otto Frank dat zijn dochters in het kamp Bergen-Belsen aan tyfus waren overleden. Al onze hoop was vervlogen."

Berichten van het Rode Kruis

"Dit zijn documenten die het overlijden van Vati en Heinz bevestigen. Verklaringen van het overlijden van Heinz en Vati, afgegeven door het informatiebureau van het Nederlandse Rode Kruis"

 

Schilderijen met briefje

"Op een dag kwam Otto langs met het dagboek dat Anne had geschreven. Hij las passages voor en werd overmand door emoties. Niet veel later herinnerde ik me de woorden van Heinz in de trein naar Auschwitz. De schilderijen! Moeder en ik reisden naar Soestdijk. Onder de planken zoldervloer vonden we dertig schilderijen met een briefje erbij. Voorzichtig haalden we ze te voorschijn. Ik werd overvallen door dankbaarheid dat Vader en Heinz ons dit hadden nagelaten."

"We konden het echtpaar in Soestdijk overhalen om op zolder te kijken. Mijn hart bonkte toen de vloerplank omhoog ging. Daar lagen de schilderijen met dit briefje.  We voelden ons heel erg met Vati en Heinz verbonden."
"We konden het echtpaar in Soestdijk overhalen om op zolder te kijken. Mijn hart bonkte toen de vloerplank omhoog ging. Daar lagen de schilderijen met dit briefje. We voelden ons heel erg met Vati en Heinz verbonden."

Meer artikelen uit dit dossier

Er is veel meer te vertellen over dit onderwerp. Lees snel verder op onderstaande pagina's.